Wat is een audiogram?

Om inzicht te krijgen in uw gehoor bepalen we bij Lapperre uw persoonlijk HoorProfiel. Dat doen we op basis van een Tonentest, een Verst-atest en een Vragenlijst. De resultaten van die Tonentest worden weergegeven in de vorm van een audiogram. De audicien bepaalt aan de hand van het audiogram of u gehoorverlies hebt en in welke mate.

Hoe wordt een audiogram opgesteld?

Bij een professionele gehoortest wordt een audiogram opgesteld door middel van audiometrie. De audicien speelt via een hoofdtelefoon bepaalde tonen af. Die individuele tonen zijn eerst heel stil en worden steeds luider. De meting wordt voor elk oor apart uitgevoerd. De audicien noteert op welk geluidsniveau (uitgedrukt in decibels) u de tonen nét kunt waarnemen.
Dat is de ‘gehoordrempel’: het zachtste geluid dat u hoort in de meest optimale omstandigheden (in stilte). Door dit op verschillende toonhoogtes te herhalen, kunnen we per toonhoogte aflezen wat uw gehoorverlies is of hoezeer uw gehoor afwijkt van ‘normaal horen’. Een gehoordrempel tussen 0 en 25 dB geldt als normaal. Bij normaalhorende jongeren bedraagt de drempel 0 dB. 

Wat zijn decibels?

Met decibels (dB) wordt de sterkte van geluid gemeten. De decibelschaal is een logaritmische schaal waarbij een verdubbeling van het geluidsniveau overeenkomt met een toename van 6 dB. Hoe harder het geluid, hoe hoger het aantal dB.

De onbehaaglijkheidsdrempel


In de audiometrie wordt vaak ook de ‘onbehaaglijkheidsgrens’ bepaald. Daarvoor worden tonen met een hoog volume afgespeeld tot ze onaangenaam worden. De bedoeling is om na te gaan of de drempel voor uw gehoor binnen het normale bereik ligt.

Hoe lees ik een audiogram?

Een audiogram heeft twee assen. Op de verticale as wordt de toonsterkte en intensiteit weergegeven. Die wordt in decibel (dB) gemeten. Hoe lager op de as, hoe luider de toon. Bovenaan de as ligt de zwakste toon (0 dB), een toon die een mens normaal gezien nog net kan horen.
 
Op de horizontale as worden toonfrequentie en -hoogte afgelezen. Dat wordt in Hertz (Hz) gemeten. Hoe verder naar rechts op de as, hoe hoger de frequentie. Dat is net zoals bij een piano: hoe verder de toets naar rechts staat, hoe hoger de toon. Een normaal gesprek heeft een frequentie tussen 500 Hz en 3.000 Hz.
Op een audiogram worden de resultaten voor het rechteroor met een rode lijn en voor het linkeroor met een blauwe lijn aangeduid. De lijnen geven de gehoordrempel voor elk oor weer. De resultaten kunnen voor beide oren verschillen.
 
De lijn in een audiogram loopt zelden recht. Bij slechthorendheid zien we vaak dat de lijn naar beneden duikt bij de hoge tonen. In het algemeen geldt: hoe hoger de lijnen in het audiogram, hoe beter. Hoe lager, hoe slechter.

Dit zijn een paar voorbeelden van verschillende geluidsniveaus, gemeten in decibel:

  • 180 dB: een raketlancering
  • 140 dB: een jumbojet
  • 120 dB: een rockband
  • 110 dB: luid onweer
  • 90 dB: stadsverkeer
  • 80 dB: een luide radio
  • 60 dB: een normaal gesprek
  • 30 dB: fluisteren
  • 0 dB: de zachtste toon die het menselijke oor kan horen

Wat zijn frequenties?

Toonhoogte noemen we ook ‘frequentie’ en meten we in Hertz (Hz). Frequentie is het aantal trillingen van een geluidsgolf per seconde. Hoe hoger de toon, hoe scherper het geluid klinkt. Een hoge toon kan bijvoorbeeld het fluiten van vogels zijn. Lage tonen zijn bijvoorbeeld een ver verwijderd onweer of het geluid van een basgitaar.  

Bij hoogtonig gehoorverlies vallen enkel de hoge frequenties weg. Dit zijn onder andere sisklanken (-s-, -f- of -sch-) en medeklinkers. Ook tonen met hoge frequenties, zoals een deurbel, de telefoon of kinderstemmen worden moeilijker hoorbaar. Bij toenemende slechthorendheid worden op termijn ook de lagere frequenties minder waarneembaar.