Hoe lees ik een audiogram?

"Tijdens een hoortest overloop ik steeds het audiogram. Dat maakt snel duidelijk of er sprake is van gehoorverlies of niet. En wat we eraan kunnen doen."

Onze gediplomeerde audiciens nemen een hoortest af om inzicht te krijgen in de sterkte van je gehoor. Dat doen we op basis van een Tonentest, een Versta-test en een Vragenlijst. We geven de resultaten van de Tonentest weer in een audiogram. De audicien bepaalt aan de hand van het audiogram of je gehoorverlies hebt en in welke mate. 

Onze audiciens stellen een audiogram op aan de hand van het resultaat van de hoortest. 

• De audicien speelt via een hoofdtelefoon bepaalde tonen af. Die tonen zijn eerst heel stil en worden steeds luider. We doen een afzonderlijke meting in beide oren. 
• De audicien noteert op welk geluidsniveau (in decibels) je de tonen nét kan waarnemen. Dat is de gehoordrempel.  
• De gehoordrempel is het zachtste geluid dat je hoort in de meest optimale omstandigheden, in stilte.  
• Door dit op verschillende toonhoogtes te herhalen, kunnen we per toonhoogte aflezen of je gehoorverlies hebt en hoever je gehoor afwijkt van ‘normaal horen’. 
• Een gehoordrempel tussen 0 en 25 dB geldt als normaal. Bij normaalhorende jongeren is de drempel 0 db. 

 

We meten de sterkte van geluid met decibels (dB). De decibelschaal is een logaritmische schaal waarbij een verdubbeling van het geluidsniveau overeenkomt met een toename van 6 dB. Hoe harder het geluid, hoe hoger het aantal dB.  

In de audiometrie bepalen we ook de onbehaaglijksheidsdrempel. Daarvoor spelen onze audiciens tonen af met een hoog volume tot ze onaangenaam worden. Daarmee onderzoeken we of de grens van jouw gehoor binnen het normale bereik ligt.  

Een audiogram toont de resultaten voor het rechteroor met een rode lijn en voor het linkeroor met een blauwe lijn. De lijnen geven de gehoordrempel voor elk oor weer. De resultaten kunnen voor beide oren verschillen. 

De lijn in een audiogram loopt zelden recht. Bij slechthorendheid zien we vaak dat de lijn naar beneden duikt bij de hoge tonen. In het algemeen geldt: hoe hoger de lijnen in het audiogram, hoe beter. Hoe lager, hoe slechter. 

Toonhoogte noemen we ook ‘frequentie’ en meten we in Hertz (Hz). Frequentie is het aantal trillingen van een geluidsgolf per seconde. Hoe hoger de toon, hoe scherper het geluid klinkt. Een hoge toon kan bijvoorbeeld het fluiten van vogels zijn. Lage tonen zijn bijvoorbeeld een onweer op verre afstand of het geluid van een basgitaar.   
 
Bij hoogtonig gehoorverlies vallen enkel de hoge frequenties weg. Dit zijn onder andere sisklanken (-s-, -f- of -sch-) en medeklinkers. Ook tonen met hoge frequenties, zoals een deurbel, de telefoon of kinderstemmen worden moeilijker hoorbaar. Bij toenemende slechthorendheid worden op termijn ook de lagere frequenties minder waarneembaar.